miércoles, 18 de junio de 2014

CERPONZÓNS NA OBRA DE CASTELAO


Todos oimos falar algunha vez dá obra de Castelao, e abrigo de "Sempre en Galicia".


Sempre en Galiza é un ensaio dramático. escrito por Castelao, considerado a obra canónica do nacionalismo galego.
A obra publicouse o 10 de marzo de 1944 en Bos Aires, da man de Artes Gráficas Bartolomé OU., chegando a Galicia de xeito clandestino.
Na seguinte transcripción dun pedazo de texto da obra de Castelao que vou poñer, reflexa a famosa "morriña" galega personalizada nun veciño de Cerponzóns, así como a realidade galega que se vivia naqueles anos.


SEMPRE EN GALIZA...

" ... las injurias y las calumnias que Galicia lleva soportado desde qie se unió a Castilla y los ultrajes que cayeron, a granel, sobre los gallegos, incluso en las Américas castellanizadas. Todo tiene su origen en nuestra excesiva generosidad y en nuestra desmedida confianza. Por eso al mismo tiempo que nosotros pedimos a los españoles una estimación de nuestra natural personalidad también pedimos a los gallegos una mayor conciencia de los que representan en España y en mundo.
Puede existir algún gallego que no se sienta herido y que piense que nuestra excitación es innecesaria. Hay en América muchos gallegos que no conocen de España más que su aldea y el puerto en que se embarcaron y así no saben de otras patrias españolas. A este respecto debemos referir un sucedido:
Cuando fué a Madrid el coro gallego de Feijóo llevaba consigo un tamborilero de Cerponzóns, un viejo que nunca había salido de Galicia. Cuando ya llevaba 15 días en Madrid, el tamborilero abrumado por la morriña le dijo a Freijóo: " yo quiero irme a España", pues bien a los gallegos que hablan de España y solo llevan en el sentimiento la imagen de su tierra, yo quiero decirles que nuestra tierra es una patria y que esta patria fue ultrajada por otros españoles a quienes solo debíamos inspirar agradecimiento y admiración. Y que no sea el cuento que los gallegos, aparentemente renegados, tomen España como la tomaba el tamborilero de Cerponzóns..."




O coro de Feijóo



Apaixonado galleguista, fervente admirador de todas as manifestacións da cultura que lle outorgan individual personalidade á identidade galega pero moi particularmente da música tradicional, en 1883 propón a un grupo deses amigos que habitualmente concorren aos informais pero concorridos faladoiros na súa farmacia conformar o que resultará o primeiro coro de Galicia, con voces e instrumentos tradicionais, a gaita, o pandeiro, cornas, triángulos e pandeiretas.

Perfecto Feijóo Poncet naceu en Pontevedra, Galicia, España, nunha casa da rúa Real esquina Isabel II, o 25 de agosto de 1858.

Era fillo de José Feijóo e Silva, quen descendía da familia nobre do seu apelido señores da casa do Codesal, en Celanova, Ourense, e a súa nai foi Bernarda Poncet. Realizou estudos na Universidade de Santiago de Compostela, onde alcanzou a Licenciatura en Farmacia. Radicouse durante uns anos en Madrid, e en 1880 regresa aPontevedra.

Retornado en 1880 a Pontevedra, instalou a súa farmacia na tradicional Praza da Peregrina, sobre a rúa da Oliva. A súa farmacia non só era un dispensario de medicamentos, senón que tamén se transformou nun brillante foco de actividade social, un punto de converxencia no cal se reunían en animado faladoiro no banco de pedra exterior numerosas personalidades tanto da política, comoEugenio Montero RíosPablo IglesiasDiego Pazos Espés e Práxedes Mateo Sagasta, coma do mundo das artes e das letras, como Ramón María del Valle InclánEmilia Pardo Bazán e Miguel de Unamuno.
Parece ser que en 1891 chegou ás mans de Perfecto Feijoo un novo loro, talvez procedente do Rexemento de Infantaría, con base enGuillarei (Tui), de cuxa banda de música era director Martín Fayes, amigo e profesor do farmacéutico. José Filgueira Valverde, nun dos seus eruditos "Adral", apunta con ironía que o loro da botica ben puidera ser descendente dos papagaios que viñan na frota franco-española procedente de América que en 1702 foi afundida polaanglo-holandesa no estreito de Rande, salvándose as aves, que se expandiron por diversas zonas próximas, sendo acollido un deles enPontevedra e exposto nunha gaiola na Praza da Vila, xunto á Casa do Concello, que falaba en lingua vernácula, xa que, como escribiuFrMartín Vide, "como estaba na Praza, onde hai infinidade de mulleres galegas voceando en idioma galego, non sabía o papagaio máis lingua que a galega". Non sería, non obstante, o loro de Feijooo único que había en Pontevedra, xa que Enrique Fernández-Villamildi que podía ser parente do que habitaba na casa de Dona Chanita, na estrada de Marín, do dos Muruáis ou do dos Besada. Pero si chegou a ser o máis coñecido e o máis famoso.




No hay comentarios:

Publicar un comentario